إن الإنسان لفی خسر إلا الذین آمنوا و عملوا الصالحات

 بر پایه‏ی معنای این آیه، زیان‏باری برای انسان یک قاعده و قانون الهی است و در واقع، این آیه بیانگر این واقعیت است که روند طبیعی و آنچه در واقع برای انسان روی می‏دهد و گویا یک سنت و یک رسم دیرینه برای او به شمار می‏رود، همانا زیان‏باری و زیان‏کاری است و خداوند متعال- به جهت استثنایی که در این آیه به کار برده- آن را یک قاعده به شمار آورده که استثنای آن تنها کسانی هستند که ایمان آورده و به صالحات رو آورده‏باشند. بنابراین:

1- نباید به‏خاطر گناه‏کاری خود نومید بود.

2- نباید چندان به عاقبت خود امیدوار بود و چون از نا امیدی نیز نهی شده است، پس باید مدام در خشیت و خوف به سر برد. خشیت از عظمت الهی و خوف از عاقبت کارها و چون این دو بدون معرفت خدای متعال و دنیا و نفس و شیطان ممکن نیست پس این چهار معرفت بر انسان لازم و بلکه مانند یک تکلیف شرعی واجب میشود.

3- چنان‏که غریزه نیز اقتضا دارد، انسان به‏طور طبیعی به زیان‏کاری می‏افتد و این سقوط او در ورطه‏ی زیان‏باری و زیان‏کاری حتمی است و برای استثنا شدن از این قاعده و قانون، علت و عاملی لازم است که باید به‏دنبال تحصیل آن بود.